در یتیم

 

نمیدانم چه شد که در این نیمه شب دوم محرم این کلمات بر شریعه قلمم جاری شد. خواستم این مقال را به ورطه نگارش درآورم که ناگاه خود را در سال ۶۱ هجری و در شام دیدم. در خرابه شام و در کنج خلوت غریبانه آل الله. با احساسی مملو از عشق خود را محرم خلوت محرمیشان دانستم.نمیدانم لایق بودم یا نه.

ولی آرزو بر هیچ جوانی عیب نیست و شیوه اهلبیت(ع) نیز کرم است. نمی دانید برای نگاشتن این مطلب چقدر گریسته ام. نمیدانید خود را در چنین فضای سنگین و حزن آلودی تصور کردن چقدر سخت.امیدوارم هر چه هست مقبول حضرت احدیت و حضرات معصومین (علیهما سلام) قرار گیرد و این مطلب ذخیره ای باشد برای عالم قبر و قیامتم و شمایی که آنرا خواندید و با آن چون من اشک ریختید.

 پس هر که دارد هوس خرابه شام بسم الله.

التماس دعا

 

 آوای لطیف صدای کودکی می آید، از طفلی خرد و زیبا چون پریان بهشتی. قامتی کوچک و ملیح دارد چون غنچه ای نو شکفته، به زیبایی گل یاس. و دستی به کوچکی گلبرگ گل سرخ و چشمانی که تا عمق وجود هر انسان صاحبدلی را به لزره می آورد. طفلی معصوم و زیبا. در کوچه های شهر تاریکی و در خرابه های غربت و بی کسی. عیبش تنها یک چیز است............

یتیمی . آری یتیمی .........

ادامه نوشته

محرم

محرم

 

محرم آمد، ماه خون. محرم آمد، ماه قیام. محرم آمد، ماه شهادت. محرم آمد، ماه دلدادگی. محرم آمد،  ماه وصال.  محرم آمد، ماه فراق. محرم آمد، ماه حزن. محرم آمد، ماه عبادت. محرم آمد،  ماه قعود. و محرم آمد،  ماه عشق.

این ماه جمع ضدین را در خود جمع نموده. دلدادهای واصل به معشوق می شود و عاشقی فارق از معشوق. عده ای به شوق زیارت و وصال معبود و دلداده دلبر کششان شبی را تا صبح از شوق نماز می خوانند، دعا می کنند، شوخی می کنند و چون تازه دامادانی مشعوف و سر خوشند و عده ای فردای آن روز عزا و حزن و اسارتشان آغاز می گردد. این ماه، نماز خواندن است چون مولی غریب ما به نماز خواندن بسیار علاقمند بود. این ماه، ماه قرآن خواندن است چون ارباب ما خود قرآن ناطق بود و حتی سر بریده اش بر سر نی قرآن تلاوت می کرد. این ماه، ماه ادب است چون این ماه، ماه شهادت کسی بود که عمری به واسطه ادبش برادرش را برادر خطاب نکرد. این ماه، ماه توبه است چون توبه حر پذیرفته شد و این ماه، اشک است چون ارباب بی کفنمان حسین بن علی (ع) فرمود:

انا قتیلُ العبرات.

پس بیاییم به یاد آن مظلوم دو عالم رکعتی اشک از سر ارادت و اخلاص به جای آوریم.

یا علی مدد

«سوگواره مسلم»

 

«سوگواره مسلم»

آن روز همه آمده بودند. بر در بیت الاماره کوفه جمع بودند. آمده بودند تا گوشه ای ازآثار ورق پاره های تزویر و نیرنگ و ترس و نفاق و بی وفایی خود را بر سر بام دارالاماره مشاهده نمایند. آمده بودند تا در بند شدن شیر مردی هاشمی را مشاهده نمایند. آمده بودند تا ببینند نتیجه بیعت شکنی شبانه شان چه شد. آمده بودند تا نماز تا نیمه خود را قضا کنند اما نه با بیعت بلکه با سنگ. اما سنگ کوفیان چون سنگ شامیان نبود. چون منصور حلاج که با خوردن کلوخ از دشمنانش بر سر دار، خم به ابرو نمی آورد ولی با اثر سنگ ریزه های یارانش ناله اش بلند می شد.

ادامه نوشته

منظومه لقا

 

منظومه لقا

جولانگه وصال خداست کربلا

منظومه بلند لقاست کربلا

هفتاد و دو سوار سرافراز سربلند

منزلگه نسیم وفاست کربلا

 

ادامه نوشته

«مسلخ حق»

«مسلخ حق»

کشتی دل به کرببلا ماوا گرفته است

دلداده ام به مسلخ حق جا گرفته است

دیوانه وار سر به بیابان سپرده ام

اشکم به منزل دیده سکنی گرفته است

فریاد از غریبی شاهنشهم حسین (ع)

شال عزا به محمل جان جا گرفته است

سوزم زهرم لب سوزان قتله گاه

غربت، به غربت سقا معنا گرفته است

در حیرتم که چرا طفل شیر خوار

 با خون مسیر ختم تلذا گرفته است

بی تابم و ملول، چرا ذوالجناح پاک

راهش به سوی خیمه غمها گرفته است

ای ماه علقمه که پریشان زینبی (س)

آیا سرت به دامن خود، زهرا (س) گرفته است؟

"مهدی" غلام کوچک سلطان نینوا

بس کن که آتشی به دلم جا گرفته است

عبدالزهراء (س)

1383/11/29

اعمال ماه محرم الحرام

اعمال شب و روز اول محرم

شب اوّل سيّد در اقبال براى اين شب چند نماز ذكر فرموده :

اوّل : صد ركعت در هر ركعت حمد و توحيد بخواند .

دوّم : دو ركعت در ركعت اوّل حمد و انعام و در دوّم حمد و يَّس .

سوّم : دو ركعت در هر ركعت حمد و يازده قُل هُوَاللّهُ اَحَدٌ در روايت است از حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله كه هر كه در اين شب اين دو ركعت نماز را بجا آورد و صبحش را كه اوّل سال است روزه بدارد مثل كسى است كه تمام سال را مُداومت به خير كرده و در آن سال محفوظ باشد و اگر بميرد به بهشت برود .

و نيز سيّد براى هلال اين ماه دعاء مَبْسُوطى ذكر فرموده و اگر ممكن شود احيا بدارد اين شب را به دعا و نماز و خواندن قرآن روز اوّل .

ادامه نوشته

گامى به سوى شناخت امام حسين عليه السلام

گامى به سوى شناخت امام حسين عليه السلام

امام(ع) در سـوم يا چهارم شعبان سال چهارم هجرى در مـدينه ديده به جهان گشـود. 6 سال در زمان جـدش, 30 سال در كنار پـدرش و 10 سال در كنار بـرادر و پـس از آن 10 سال در اوج قـدرت معاويه با وى مبارزه كرد و سـرانجام در محـرم 61 هجـرى در كـربلا به شهادت رسيد.

ادامه نوشته