غم نامه

جان دادن عشاق به فرمان حسین (ع) است

دل دادن عشاق به چشمان حسین (ع) است

 این راز بگویم به عیان در صف محشر

دستان شفاعت لب عطشان حسین (ع) است

 

ارباب غریبم از کجای خون دلم با تو  باز گویم وقتی حرمتت را شکستند و

 حقت را نشناختند. گفتی من پسر رسول خدایم ولی درک نکرند، فرمودی

 من جگر گوشه زهرای اطهرم ولی توجه نکرند و آخر آن شد نباید می شد و

 اکنون در روز یازدهم محرم بدن صد چاکت را بر روی بیابانهای تفتیده 

 کربلا رها کردند و جسد های نا پاک لشکریان خود را دفن کردند و حرم 

 مطهرت را به اسارت بردند. 

کاش هرگز به دنیا نمی آمدم  و از آنچه بر تو و یارانت اتفاق افتاد نمی 

 شنیدم که با شنیدن این مصیبت عظیم چه جای زنده ماندن است. 

 افسوس که می شنویم ولی درک نمی کنیم .......

 

 

میم مثل مادر

ایام فاطمیه بود. چند سال پیش. سال 1382 که خبر دار شدم مادر عزیزم بیمار شده و به گفته آن پزشک بیماری سختی نیز می باشد. (البته بعده ها مشخص شد که تشخیص پزشک اشتباه بوده). روزگاری سخت بر منی که سخت دلبسته و شیدای مادر عزیزم هستم می گذشت. فاطمیه بود و من سخت نگران مادرم بودم. حال و زمان سخت می گذشت و من که عمری عاشق و دلباخته مادر سادات حضرت زهرا (س) بوده و هستم به یاد حال و هوای کودکان دلبند آن بانوی فرزانه بودم. بر آن شدم که برای شفای هر دو مادر (مادر سادات و مادر خودم) چهل روز چله نشین سوره یس باشم و آن شد که عصاره وجودم را در میم مثل مادر بر شریعه قلمم جاری کردم و تنها شعر سپید عمرم را به ورطه نگارش درآوردم. پس از نگارش میم ثل مادر که در دهه اول فاطمیه آن سال رخ داد، خبری به من رسید که خواهر عزیزترین دوستم عمار چهاردوری قرار است روز شهادت حضرت صدیقه طاهره (س) در دهه دوم مدینه باشد. میم مثل مادر را دست نویس کردم و به عمار عزیزم سپردم تا از خواهرش بخواهد تا در روز شهادت حضرت صدیقه طاهره (س) در کنار قبرستان بقیع بخواند و نیت کردم که اگر این دست نویس به دستم برگردد که اهل بیت آن را نخریدند و اگر برنگشت که فتح الفتوح نوشته هایم خواهد بود و خریداری شده. بعدا عمار عزیزم نقل کرد که میم مثل مادر من در کنار بقیع خوانده شد و اشک و شوری عظیم به پا کرد و بعد بدون اینکه چگونگی اش را بفهمد دیگر در دست خواهرش نبود. بر خود بالیدوم و بالیدم. خدا می داند که برای نوشتن کلمه به کلمه این قطعه اشک ریختم و حال پس از شش سال آن را در این مقال عرضه می دارم تا دل اهل اشک را بلرزانم و اشکی بر گونه هایشان جاری سازم. من این شعر را به روح بلند مادر شیعیان و محبان اهل بیت حضرت فاطمه زهرا (س) و همچنین  مادر بزرگوارم تقدیم می نمایم.

پس گوارای وجودتان میم مثل مادر

 

 

               قسم به قلم در ورطه بینهایت حرف

                             و در دشت سپید کاغذ

                      و قلمی که می نگارد

                                                     بابا، آب

                                          و زبانی که می گوید و می خواند

گل یاس، ساقه بی خوار نیلوفر

                                     تنگی سینه من مثل کوچه

                                                سیاهی دل من مثل چادر

                                    معجری تراب آلوده

                                   " و میم مثل مادر"

      بغضی در گلو و آهی در سینه

                      کیست یاری می طلبد؟

                                 بند بند رشته های طناب

دستی پر توان

                      و قلبی عاشق

 بگذارید با تمامی وجود فریاد بزنم

              وای مادر

                   فغان از تنهایی           فریاد از بی کسی

                                "و میم مثل مادر"

                معلم دیکته می گوید:          بنویسید عزیزانم

                  مادر بیمار است.               دست پدر .......... بود

            مادر ................ خورد

     مادر.............. افتاد

                         مادر............

مادر..............

                          ومیم "آقا اجازه" مثل "مادر"

الف مثل اشک                          ب مثل بلال مثل .................

  ح مثل حسن (ع)  و حسین (ع)

                                      عین مثل علی (ع) مثل عباس (ع) مثل عشق

                                  سین مثل ...................

                             "و میم مثل مادر"

کودکی به کوچکی غنچه نو شکفته یاس

                                                ایستاده

                                                           به بستر می نگرد

به حوری سیاه گونه ای که بر آن خفته

                                               ژاله بر چشمانش حلقه زده

 شانه ای در دستان مادر

                             و دختری به انتظار نوازش

                                       و گیسوانی پریشان

یاس عزم شانه زدن دارد

                                شانه زدن زلف غنچه

           و لی حیف !!!!                     غنچه باید سر خم کند

یاسی سوخته

               باغبانی افسرده

                                  گلهایی پژمرده

                            "و میم مثل مادر"

هر روز صبح

                      با ترنم اشکهای یاس

                                                  باغ بیدار می شد

بوی یاس می پیچید

                         بغض در گلو خفته اش می شکست

                                                       و در باغ ولوله می افتاد

صدای کاکتوسها بلند می شد

                                      ژاله ریزی یاس بی وقت است

                            بس است دیگر

یاس چاره جز رفتن نداشت

                                   بیرون باغ

                                               دور از کاکتوسها و علفهای هرز

    زیر سایبانی از جنس عشق

                                               و های های گریه کردن

                دعا کردن یاس                      و آمین گویی غنچه ها

                                اللهم عجل وفاتی سریعا

                                     "و میم مثل مادر"

صدای پای آب

                    آرام و آهسته

                                        بر باغچه کوچک یاس می آمد

و صدای نجوای یاس و آب

                                      آب سرمست عشقبازی است

                                                                  با عکس یاس در خود

یک نگاه  آب به ساقه یاس.............

                                                    و خروش

 دیده آب چون فرهاد ژاله باران شد

         یاس چشم باز کرد        

                                     شبنم از چشمان یاس ریخت

                                            و با ژاله آب ممزوج شد

یاس عزم غریب نوازی دارد

                                    خواست ساقه برخیزاند

                          ولی حیف!!!!         ساقه یاس شکسته

                                  آب نیز سر خم کرد

یاسی لگد مال شده

                            آبی خروشان

                                                         و دعایی مستجاب

                           "ومیم مثل مادر"

دیگر هنگام جدایی است

                                 جدایی آب و آینه

ولی نه جدایی علی (ع) و فاطمه (س)

                                                ولی باز هم نه همان آب و آینه

  و..................

     خداحافظ گل یاس، خداحافظ باغبان باغبان کف بسته

             خداحافظ .................                

                                             خدا حافظ..........................

                 

                 و میم

                                 مثل

                                              مادر

 عبداالزهرا(س)

۱۳۸۲/۴/۱۹

*لازم به توضیح است این قطعه سالها قبل از ساخته فیلم مثل مادر مرحوم  رسول ملاقلی پور نوشته شده و اقتباسی از نام آن صورت نگرفته.  

اشکی چکیده

 

 

 

شب شهادت بی بی دوعالم خانوم فاطمه زهرا (س) بود. پنج سال پیش. نمی دانم چه شد که درآن نیمه شب حزن آلود آن سان از خوابپریدم و این کلمات بر شریعه قلمم جاری شد. قصد پرده دری و جسارت نداشتم ولی عادت ندارم جلوی قلمم را بگیرم معمولا هنگام نوشتن قلمم خود مینویسد و خود چون آب روان راهش را پیدا می کند. از امام زمان (عج) و از همه سادات وشیعیان آن بانوی بی نظیر عذر خواهی می کنم که این گونه گفتم. ولی اگر با خواندن این کلمات اشکی بر گونه هایتان چگید این نوکر کوچک را تز دعایتان فراموش نفرمایید.

پس بیایید به کوچه بنی هاشم سفر کنیم و ببینیم آنچه طاقتش را نداریم

 

امشب به نام زهرا(س) اشکی چکیده دارم

خونی به دیده ها و آهی به سینه دارم

پرواز میکنم من تا درب بیت زهرا (س)

لیک از لهیب آتش رنگی پریده دارم

بینم عدوی کین را استاده درب خانه

از اضطراب و تشویش جسمی تکیده دارم

فریاد می کنم من ای مردم مدینه

آتش گرفته خانه خونی جهیده دارم

من ایستاده بودم دیدم که دست حیدر (ع)

بستست با طنابی، قلبی تپیده دارم

می زد به درب خانه دشمن به تازیانه

بر دست و پای زهرا(س)، جانی رهیده دارم

ضرب لگد به پهلو، محسن شهید گشته

گردیده یاس نیلی، صبری کهیده دارم

غوغاست در سماوات جبریل بی قرار است

گیرید دست احمد (ص) رویی سویده دارم

"مهدی" غلام زهرا (س) بس کن مگو تو دیگر

از روی پاک مهدی (عج) راسی خمیده دارم

 

جام بلورین

 

آن روز که در مدینه دستت بستند

آن جام بلورین دلت بشکستند

ای مادر آب و آینه باور کن

روح و دل و جان مهدیت را رستند

عبدالزهرا (س)

فاطمیه

 

تمام غربت زهراست فاطمیه

نشان غربت گلهاست فاطمیه

بگو به حیدر مضطرسرت  سلامت  باد

گه شهادت زهراست فاطمیه

حسن (ع) لباس عزا بپوش و ماتم گیر

زمان گریه دلهاست فاطمیه

به درب خانه به زینب (س) بگو نگاه مکن

که قتله گاه مادر باباست فاطمیه

همان دمی که رخ یاس ارغوانی شد

گه ظهور ستمهاست فاطمیه

از آن لهیب شراره که سرخ شد مسمار

نهایت غم مولاست فاطمیه

سبد سبد گل یاسی که اوفتاده به خاک

نفس نفس زدن مرتضی است فاطمیه

مگو تو مهدی غمدیده از غم زهرا (س)

که وقت دل بریدن دلهاست فاطمیه

عبدالزهرا (س)

 

حوری قامت کمان

 

 

ای سراپا لعل و گوهر فاطمه(س)

همسر والای حیدر فاطمه(س)

نام پاکت چلچراغ عرش حق

شافع فردای محشر فاطمه(س)

ذات حق را عشق بازی میکنی

جان جانان    پیمبر فاطمه(س)

اسم اعظم جلوه گاهش نام توست

ای ملایک را تو سرور فاطمه(س)

اشک خون بارت دل عالم فسرد

ای محمد (ص) را چو مادر فاطمه(س)

حوری قامت کمان هاشمی

گشته ای چون یاس پرپر فاطمه(س)؟!

این خسوف از چیست بر رخسار تو؟

روی پوشاندی زحیدر فاطمه(س)؟

از چه رو آن ساقه و برگت شکست؟

از چه گستردی تو بستر فاطمه(س)؟

محشر کبری است بر پا بین در

دور شو از کنج این در فاطمه(س)

حیدر اشکت قیامت می کند

می کند ابواب خیبر فاطمه(س)

مهدیم خوار و ذلیل درگهت

کن توسیرابم زکوثر فاطمه(س)

عبدالزهرا(س)

در یتیم

 

نمیدانم چه شد که در این نیمه شب دوم محرم این کلمات بر شریعه قلمم جاری شد. خواستم این مقال را به ورطه نگارش درآورم که ناگاه خود را در سال ۶۱ هجری و در شام دیدم. در خرابه شام و در کنج خلوت غریبانه آل الله. با احساسی مملو از عشق خود را محرم خلوت محرمیشان دانستم.نمیدانم لایق بودم یا نه.

ولی آرزو بر هیچ جوانی عیب نیست و شیوه اهلبیت(ع) نیز کرم است. نمی دانید برای نگاشتن این مطلب چقدر گریسته ام. نمیدانید خود را در چنین فضای سنگین و حزن آلودی تصور کردن چقدر سخت.امیدوارم هر چه هست مقبول حضرت احدیت و حضرات معصومین (علیهما سلام) قرار گیرد و این مطلب ذخیره ای باشد برای عالم قبر و قیامتم و شمایی که آنرا خواندید و با آن چون من اشک ریختید.

 پس هر که دارد هوس خرابه شام بسم الله.

التماس دعا

 

 آوای لطیف صدای کودکی می آید، از طفلی خرد و زیبا چون پریان بهشتی. قامتی کوچک و ملیح دارد چون غنچه ای نو شکفته، به زیبایی گل یاس. و دستی به کوچکی گلبرگ گل سرخ و چشمانی که تا عمق وجود هر انسان صاحبدلی را به لزره می آورد. طفلی معصوم و زیبا. در کوچه های شهر تاریکی و در خرابه های غربت و بی کسی. عیبش تنها یک چیز است............

یتیمی . آری یتیمی .........

ادامه نوشته

محرم

محرم

 

محرم آمد، ماه خون. محرم آمد، ماه قیام. محرم آمد، ماه شهادت. محرم آمد، ماه دلدادگی. محرم آمد،  ماه وصال.  محرم آمد، ماه فراق. محرم آمد، ماه حزن. محرم آمد، ماه عبادت. محرم آمد،  ماه قعود. و محرم آمد،  ماه عشق.

این ماه جمع ضدین را در خود جمع نموده. دلدادهای واصل به معشوق می شود و عاشقی فارق از معشوق. عده ای به شوق زیارت و وصال معبود و دلداده دلبر کششان شبی را تا صبح از شوق نماز می خوانند، دعا می کنند، شوخی می کنند و چون تازه دامادانی مشعوف و سر خوشند و عده ای فردای آن روز عزا و حزن و اسارتشان آغاز می گردد. این ماه، نماز خواندن است چون مولی غریب ما به نماز خواندن بسیار علاقمند بود. این ماه، ماه قرآن خواندن است چون ارباب ما خود قرآن ناطق بود و حتی سر بریده اش بر سر نی قرآن تلاوت می کرد. این ماه، ماه ادب است چون این ماه، ماه شهادت کسی بود که عمری به واسطه ادبش برادرش را برادر خطاب نکرد. این ماه، ماه توبه است چون توبه حر پذیرفته شد و این ماه، اشک است چون ارباب بی کفنمان حسین بن علی (ع) فرمود:

انا قتیلُ العبرات.

پس بیاییم به یاد آن مظلوم دو عالم رکعتی اشک از سر ارادت و اخلاص به جای آوریم.

یا علی مدد

«سوگواره مسلم»

 

«سوگواره مسلم»

آن روز همه آمده بودند. بر در بیت الاماره کوفه جمع بودند. آمده بودند تا گوشه ای ازآثار ورق پاره های تزویر و نیرنگ و ترس و نفاق و بی وفایی خود را بر سر بام دارالاماره مشاهده نمایند. آمده بودند تا در بند شدن شیر مردی هاشمی را مشاهده نمایند. آمده بودند تا ببینند نتیجه بیعت شکنی شبانه شان چه شد. آمده بودند تا نماز تا نیمه خود را قضا کنند اما نه با بیعت بلکه با سنگ. اما سنگ کوفیان چون سنگ شامیان نبود. چون منصور حلاج که با خوردن کلوخ از دشمنانش بر سر دار، خم به ابرو نمی آورد ولی با اثر سنگ ریزه های یارانش ناله اش بلند می شد.

ادامه نوشته

منظومه لقا

 

منظومه لقا

جولانگه وصال خداست کربلا

منظومه بلند لقاست کربلا

هفتاد و دو سوار سرافراز سربلند

منزلگه نسیم وفاست کربلا

 

ادامه نوشته

«مسلخ حق»

«مسلخ حق»

کشتی دل به کرببلا ماوا گرفته است

دلداده ام به مسلخ حق جا گرفته است

دیوانه وار سر به بیابان سپرده ام

اشکم به منزل دیده سکنی گرفته است

فریاد از غریبی شاهنشهم حسین (ع)

شال عزا به محمل جان جا گرفته است

سوزم زهرم لب سوزان قتله گاه

غربت، به غربت سقا معنا گرفته است

در حیرتم که چرا طفل شیر خوار

 با خون مسیر ختم تلذا گرفته است

بی تابم و ملول، چرا ذوالجناح پاک

راهش به سوی خیمه غمها گرفته است

ای ماه علقمه که پریشان زینبی (س)

آیا سرت به دامن خود، زهرا (س) گرفته است؟

"مهدی" غلام کوچک سلطان نینوا

بس کن که آتشی به دلم جا گرفته است

عبدالزهراء (س)

1383/11/29

اعمال ماه محرم الحرام

اعمال شب و روز اول محرم

شب اوّل سيّد در اقبال براى اين شب چند نماز ذكر فرموده :

اوّل : صد ركعت در هر ركعت حمد و توحيد بخواند .

دوّم : دو ركعت در ركعت اوّل حمد و انعام و در دوّم حمد و يَّس .

سوّم : دو ركعت در هر ركعت حمد و يازده قُل هُوَاللّهُ اَحَدٌ در روايت است از حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله كه هر كه در اين شب اين دو ركعت نماز را بجا آورد و صبحش را كه اوّل سال است روزه بدارد مثل كسى است كه تمام سال را مُداومت به خير كرده و در آن سال محفوظ باشد و اگر بميرد به بهشت برود .

و نيز سيّد براى هلال اين ماه دعاء مَبْسُوطى ذكر فرموده و اگر ممكن شود احيا بدارد اين شب را به دعا و نماز و خواندن قرآن روز اوّل .

ادامه نوشته

گامى به سوى شناخت امام حسين عليه السلام

گامى به سوى شناخت امام حسين عليه السلام

امام(ع) در سـوم يا چهارم شعبان سال چهارم هجرى در مـدينه ديده به جهان گشـود. 6 سال در زمان جـدش, 30 سال در كنار پـدرش و 10 سال در كنار بـرادر و پـس از آن 10 سال در اوج قـدرت معاويه با وى مبارزه كرد و سـرانجام در محـرم 61 هجـرى در كـربلا به شهادت رسيد.

ادامه نوشته

غدیریه

غدیریه

غدیر آمد، عید امامت. غدیر آمد،عید ولایت. غدیر آمد تا خیبر ستبر کفر و نفاق به دست خیبر شکن بی نظیر تاریخ شکسته شود. غدیر آمد تا تاریخ بی ولایت علی بن ابیطالب (ع) نماند. غدیر آمد، تا آنانکه باید می دانستند، بدانند که دین محمد (ص) تنها با نام علی (ع) و با ولایت و جانشینی و رهبری علی (ع) کامل می شود. غدیر آمد تا دروغگویی اولین تبریک گویان واولین ظالمان و غاصبان حق علی (ع) و اولاد علی (ع) به تاریخ ثابت گردد. غدیر آمد تا پوچی و بی اعتباری سقیفه و اهلش را به رخ تاریخ بکشد. غدیر آمد تا بیست و پنج سال خانه نشینی علی مرتضی (ع) را معنی کند. غدیر آمد تا طعم درد بیست و پنج سال خاری در گلو و استخوانی در سینه را به حقیقت مداران عالم بشناساند. غدیرآمد تا بفهمیم تا چرا در آن شب موعود چرا نزدیکترین یاران رسول الله (ع) سر را نیمه تراشیدند. غدیر آمد تا به تاریخ بفهماند اولین مدافع ولایت کسی نیست جز معنی و علت نزول سوره کوثر، دردانه رسول الله فاطمه مرضیه (س). غدیر آمد تا همگان بدانند حیدر اشک فاطمه (س) بود که خیبر عظیم استبداد و طاغوت صحابی نمایان بی دین را شکست و چون یهودیان بنی نظیر تا ابد حلقه به گوش حق به ناحق پایمال شده علی (ع) گرداندشان. غدیر آمد تا دست بسته شده علی (ع) در آن هنگامه تلخ تبلوری پیدا کند بر حقانیت هدف و مرام علی (ع). غدیر آمد تا شهادت محسن شش ماهه را دلیلی محکم بر غربت علی (ع) و فاطمه (س) و اولادش بیان کند.

آری غدیر آمد، هنگامه اکمال دین، هنگامه راضی شدن پروردگار از رسولش و از دینی که تبلیغ نموده. کاش آنانکه باید بدانند،بفهمند که پیام غدیر، پیام ولایت مداری بود، پیام اهل بیت مداری و پیام اخوت بین محبین علی بن ابیطالب (ع).

و آری غدیر آمد تا بدانیم عالم بدون ولی خدا نخواهد ماند. پس آنانکه وجود آن منجی بر حق عالم هستی را منکرند بدانند، روزی آنکه باید بیاید می آید، ذوالفقار علی مرتضی (ع) بر یک دست و مصحف فاطمه مرضیه (س) بر دست دیگر. آری می آید آنکه علی (ع) صورت و فاطمه (س) سیرت است. آنکه صاحب خال هاشمی است و صاحب هیبتی حیدریه وو سیمایی چون سیمای زیبای رسول الله (ص). پس به امید آن روزی که در کنار تو جشن عید غدیر را بر پا کنیم و از دستان پر برکت تو عیدی عید سادات را بگیریم ای بزرگ سلسه سادات ای صاحب زمان و مکان، یا بقیه الله یا مهدی (عج).

عبدالزهراء (س)

1387/9/26

تبریک نامه ای خاصانه به استادی فرزانه

مدتها بود دنبال بهانه ای بودم تا کمی از علاقه قلبی ام بگویم، با شمایی که چون پدری مهربان و دلسوز برایمان بوده و هستی ولی هربار جذبه نگاه نافذت راه گلویم را بست و نفسم را به شماره انداخت. گویی از آن هیبت عظیم پدرت امیرالمومنین (ع) ذره ای به ارث برده ای. با نگاهت مهربانت همواره چون پنبه سر کلماتم را بریدی و نگذاشتی فریادی را که مدتها در سینه نگاه داشتم از عمق وجود آزاد کنم. ولی امروز دیگر بهانه خوبی دارم برای بیان آنچه مدتها در سینه نگاه داشتم و مدتها آرزوی بیانش را داشتم.

آری روی سخنم با شماست استاد عزیزم، شمایی که امامه سیاه رنگتان نشان از سلسه گرانقدر پدران بزرگوارتان را می دهد. شمایی که دست پرورده دو بزرگرمرد عرصه تقوا و پاکدامنی هستید. آری پدر جنت مکانتان حضرت آیت الله علوی را می گویم و پدر بزرگ بزرگوارتان و الحق که باقیات و صالحات کامل و بی نظیری هستید برای سلسه پیشینیان بزرگ و بزرگوارتان.

استاد عزیزم، حضرت حجه الاسلام والمسلمین سید محمد باقر علوی تهرانی (حفظه الله تعالی)، امروز بهانه خوبی است که برای شما بنویسم و از شما بگویم و عرض دستبوسی خود را خدمتتان عرضه نمایم چون امروز و فردا روز دستبوسی سادات است و چه بهتر که آن دست، دست متبرک شما باشد. شمایی که لحظه لحظه رفتار و سکناتتان برای ما درس زندگی است و کلام نافذتان همواره یاد معصومین (علیهما سلام) را در دلمان زنده می کند. اشک پر خروشی که در مصیبت جد غریبتان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) نثار آستان کریمانه آن بی همتای عالم می کنید، قیامتی در دلم می کند و سرمستم می کند از اینکه افتخار شاگردی بزرگرمردی را دارم که اولین مشق برای شاگردان نوپایش را گریه بر مظلوم دو عالم قرار داده. خود به زیبایی می گرید و می گریاند تا برکت علممان شود.

استاد عزیزم آن هنگام که بر منبر می نشینی و می خواهی از حریم ولایت امیرالمومنین، حیدر کرار، علی (ع) دفاع کنی، از نفوذ کلامت نفسم به شماره می افتد، از فریادهایت قلبم به سماع در می آید و به خود می بالم که افتخار شاگردی کسی را دارم که وقتی پای دفاع از ولایت علی بن ابیطالب (ع) می شود رگ گردنش متورم می شود و از فرط هیجان صورت نورانیش سرخ می شود. وقتی از غربت مادرت سخن به میان می آوری با کلامی ملهم از غیرت و حیا سخن می گویی و می سوزی از سوختن مادر غریبت فاطمه زهرا (س).

استاد عزیزتر از جانم، از آن ظهر عاشورا که این حقیر را در بیت الشرف خود مورد تفقد و لطف قرار دادید، نمک گیر سفره لطف و مهربانیتان شدم و اسیر آن همه اخلاق و جاذبه. جاذبه ای که برای جوانی مانند من در این وانفسای دافعه چون چشمه ای بود که زیر چادر مادر وهب به اذن اربابمان آقا امام حسین (ع) جاری شد و سیرابم کرد.

استاد عزیزم این مقال و تبریک این عید سعید بهانه ای شد تا گوشه ای بسیار ناچیز از آنچه در سینه داشتم به حکم « لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق» بیان نمایم و حال امید آن را داشته باشم که روزی این مقال را بخوانی و با چند کلمه ای از مهر، دست نوازشی بر سر الفاظ و احساسات این شاگرد کوچکتان بکشید و در آخر این مقال با همه وجود می خواهم در حقتان دعا کنم و از عمق وجود فریاد بزنم:

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

وجود نازکت آزرده گزند مباد

سلامت همه آفاق در سلامت توست

به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد

جمال صورت و معنی ز امن صحت توست

که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد

درین چمن چو درآید خزان بیغمایی

رهش به سرو سهی قامت بلند مباد

در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد

مجال طعنه بدبین و بد پسند مباد

هر آنکه روی تو چو ماهت به چشم بد بیند

بر آتش تو به جز چشم او سپند مباد

شفا ز گفته شکر فشان حافظ جوی

که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

 استاد عزیزم عیدتان مبارک و قلب مهربانتان همواره عید باد

التماس دعا

شاگرد کوچکتان

مهدی مدق

1387/9/26

 

 

جنون

 

«جنون»

به غمزه ای دل و دین داده ام به باد

زنم به ساز زخمه ای هر چه باداباد

زشوق روی نکویش کنم سماعی چند

به زخمه های سه تارم کنم رخش در یاد

ز جام ساقی کوثر زنم دو پیمانه

به نام فاطمه (س) و مرتضی بگویم ناد

جنون پرانده تمامی خماری سکرات

زنم به سیم آخر و گویم علــــــــی (ع) خداست به زاد

دمی که جام به دست علی (ع) فتاد به حشر

تمام محشریان می کنند یادش، یاد

منم که "مهدیم" اینک نشسته ام به درت

به جای جای نگاهت کنم دلم را شاد

عبدالزهراء (س)

1385/6/9

تبریک به دوستان

عید سعید غدیر خم را به همه دوستانم در مسجد امیر (ع)و حسینیه مرحوم حضرت آیت الله علوی تهرانی (ره) تبریک و تهنیت عرض می کنم و این عکس زیبا و خاطره انگیز  را به همه دوستان عزیزم به عنوان عیدی تقدیم می کنم 

یا علی مدد

مطرب مستان

         

«مطرب مستان»

زاهد پرده نشین دوش به هنگام خروش

ناله ای کرد و فغانی و بر آورد خروش

گفت ای اهل جهان عاقل دیوانه منم

کرد رقصی و بزد چنگی و تاری به خروش

مست شد چرخ زد و دم ز علی (ع) مولی زد

ناله سر داد شو ای مطرب مستانه خموش

جام برداشت، صبو ریخت به لبهای خمور

بی خود و مست شد از نام علی (ع) امشب و دوش

ذکر یا هو مددی گل ز گلش را بشکفت

خنده سر داد و بگریید از این حال و خروش

دم به دم بر همه عالم شرر از مستی زد

ذکر یا حیدر و مولی بزد از جان نکوش

از خم باده کوثر دل و جان داد صفا

گشت سیراب و قدح پر شده از چشمه نوش

زاهد از ذکر و دعا راه به جایی نبرد

بلکه یک ذکر علی (ع) داده به او جلوه و هوش

"مهدی" غمزده نی زاهد و نی مست شده

به علی (ع) دل به علی (ع) جان به علی (ع) دادهو گوش

 

عبدالزهراء (س)

1383/2/28

 

رب سرمستان

«رب سرمستان»

در طریق عشق حق سر لوحه خوبان علی (ع) است

در مرام عاشقی مقصود درویشان علی (ع) است

در کریمی و رحیمی طعنه زد بر عرش حق

بر سر خان فتوت شاه مه رویان علی (ع) است

مسجد و دیر و کلیسا محرمین درگهش

کعبه اندر کعبه اندر کعبه خوبان علی (ع) است

آن وجودی که به بودش بود احمد (ص) بود شد

از ازل تا روز محشر فخر انس و جان علی (ع) است

شیر میدان، زاهد و عابد شفیع روز حشر

بر سریر عصمت حق سرور پاکان علی (ع) است

آن یل میدان که با یک دست درب قلعه کند

او ید الله است و بی شک رب سرمستان علی (ع) است

ید ید اللهی و قلب اللهی وبند و دو کف؟؟!!

الله الله سید و سالار مظلومان علی (ع) است

فاطمه (س) در کوچه افتاده علی (ع) را می برند

مردمان والله این، آن فاتح میدان علی (ع) است

تازیانه دست دشمن درب خانه شعله ور

حیدر خونین جگر آن طائر رضوان علی (ع) است

"مهدی" ای شاعر شوریده دل دیگر بس است

بل، ولی فریاد کن معشوق معشوقان علی (ع) است

عبدالزهراء (س)

1383/3/30

 

ماه منیر

 

«ماه منیر»

مست آن روی مه و ماه منیرت هستم

بسته بر خال لب و ابروی ماهت هستم

ای دل و هستی و جانم به فدایت مولی

بر در میکده و خان وسیعت هستم

زینت نام بتول و گل زیبای رسول

نوحه خوان از عدم جام وجودت هستم

مه و مهر آینه دار رخ زیبای تو اند

مست آن روی مه و حسن نکویت هستم

دلبرا در غم دوری تو بی تابم و زار

واله و شیفته حسن حسینت هستم

شافع محشری و دلبر "مهدی" حزین

ساقی پرده نشینان به فدایت هستم

عبدالزهرا(س)

۱۳۸۴/۷/۱

عاشقی چندین سال مشرف به انجام مناسک حج می شد و هر سال به عشق دیدار روی زیبای مولی امام زمان (عج) صحرای عرفات را زیر پا می گذاشت ولی موفق به زیارت حضرت نمی شدند. پس از مدتی باز موسم حج شد ولی آن دلداده گویا از وجود اقدس آقا امام زمان (ع) دلگیر شده بودند، با خود گفتند چندین سال است به عشق دیدن روی زیبای یوسف فاطمه (س) به حج مشرف می شوم ولی این امر محقق نمی شود امسال دیگر قصد سفر نمی کنم. شب در عالم رویا وجود مقدس حضرت صاحب الامر (ع) را زیارت می کنند. آقا آن دلداه را مورد محبت قرار داده و به ایشان می فرمایند: امسال به حج برو ما را آنجا زیارت می کنی. آن دلداه از آقا می پرسد: کجا مفتخر به زیارت شما می شوم؟   مولی عاشقان حضرت بقیه الله الاعظم (عج) به آن عاشق می  فرمایند: هر جا که نام عمویم حضرت قمربنی هاشم ابوالفضل العباس (ع) آورده شود در آن خیمه حضور پیدا خواهم کرد.

حال در شب جمعه به عشق اینکه آقا صاحب الزمان (عج) نظر عنایتی بر این مقال که به دست این غلام کوچک آستان مبارکشان ایجاد شده بنمایند غزلی در مدح وجود بی نظیر حضرت قمر بنی هاشم ابوالفضل العباس (ع) تقدیم می نمایم.

« خدای عشق»

غزل به نام مه تو نوا گرفت، عباسم (ع)

دلم به نام نکویت صفا گرفت، عباسم (ع)

تو شاه بیت غزلهای مبهم عشقی

و آب از سر زلفت بقا گرفت، عباسم (ع)

زمین و آسمان شده تفسیر روی مه تو

خدا به اسم قشنگت صلا گرفت، عباسم (ع)

خدای عشق، سرود گلوی اصغر خرد

دل رباب به یادت شفا گرفت، عباسم (ع)

تو واژه واژه ادبی ای سماع عشق

حجر به گرد سرایت سرا گرفت، عباسم (ع)

برو به سوی علقمه با جان رجز بخوان

بدان که زینبت از غم رها گرفت، عباسم (ع)

به روی اسب و تنت چاک و مشک و خون بر لب

وفا ز نور وجودت جلا گرفت، عباسم (ع )

فرات و اسب و عمود از تو شرمگین و خجل

عدو سلوک رهت از قفا گرفت، عباسم (ع)

اگر چه نیست مادر تو فاطمه (س) ولیکن او

سرت به دامن مهر از وفا گرفت، عباسم (ع)

مهدی مدق ( عبدالزهرا "س")

۱۳۸۲/۹/۴

 

 

سالروز شهادت آخرین بازمانده واقعه عاشورا، شکافنده علوم آل الله

 حضرت امام محمد باقر(ع)

را به محضر حضرت بقیه الله الاعظم (عج) و عموم محبین اهل بیت (ع)

تسلیت عرض مینمایم.

زندگینامه حضرت امام محمد باقر (ع)

نام مبارک امام پنجم محمد بود .

لقب آن حضرت باقر یا باقرالعلوم است ,بدین جهت که : دریاى دانش را شکافت و اسرار علوم را آشکارا ساخت .

 

ادامه نوشته

هبه

به آن که در اوج سرفرازی و وفا در میان شریعه تشنه لب بود و آوای وفاداری و دلدادگی سر داد

هبه را بی هبه پاسخ دادند

صله را بی صله پاسخ دادند

قحطی آب که شد در کوفه

آب را علقمه پاسخ دادند

 

 

 

سالروز ازدواج دو گل سرسبد عالم آفرینش حضرت امیرالمومنین علی (ع) و حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا (س) را به عموم محبین آل الله تبریک و تهنیت عرض می نمایم.

امروز ابواب آسمان باردیگر گشوده می شود. امروز ملائک مقرب خدا  فوج فوج از عرش اعلا به زمین صفلا نزول می کنند. مگر چه هنگامه ای به پاست که اینگونه سراسیمه خود را به زمین می رسانند. مگر بناست قیامتی به پا شود و یا زمین زیر زبر گردد؟

نه نه نه ..........! امروز نه قیامتی بناست به پا شود و نه زمینی زیر و زبر گردد. امروز هنگامه وصال دو مرغ عرش اعلاست. امروز علی (ع) و فاطمه (س) این دو یگانه مظهر پاکی و صفا به وصال هم می رسند. فاطمه (س) آن یگانه انسیه ذات خداوندی به عقد علی (ع) آن بی همتا خیبر شکن عالم در می آید. به گدایان بگویید بیایند و بر سر راه این عروس داماد بنشینند.

بگویید بیایند چون فاطمه (س) آن عروس عروسان عالم امشب لباس عروسیش را هبه می کند و با همان لباس کهنه و قدیمیش پا به خانه علی مرتضی (ع) می گذارد. خانه ای که خانه امید و آرزوهای اوست. به خانه ای که هر روز صبح پیغمبر خدا بر در این خانه دست ادب به سینه می گذاشت و از تمام وجود می فرمود: « السلام علیکم یا اهل بیت النبوه » ولی با هر سلام قطره اشکی بر گونه های نازنینش جاری می شد "چون می دید روزی را که میان همین درب، قتله گاه قره العینش خواهد شد".

به اسماء بگویید بیاید و به جای خدیجه کبری (س) برای زهرا (س) مادری کند. چرا که زهرای مرضیه (س) امروزبیشتر جای خالی مادرش را احساس می کند. اسماء بیا و نو عروش عرش اعلا را به خانه اش ببر.

همه امروز غرق در شادی و سرورند. امروز خدیجه کبری در عرش مجلس داری می کند، حوریان دف می زنند، ملایک مقرب خدا تکبیر گویانند و سراسر عالم هستی ترانه سرایی می کنند. امروز زوجی به هم می رسند که از سلاله پاک و مطهرشان و از امتداد خط سرخشان ظلم ستیزانی بیداد کش پا به عرصه وجود خواهند گذاشت. یکی نامش سید و سالار شهیدان حسین ابن علی (ع) است و دیگری نامش مهدی (عج) است که قائم آل محمد (ص) است که عالمی را دگرگون کرده و ریشه ظلم و جور بی عدالتی را در عالم هستی از بیخ و بن می کند. امروز اگر گوش جان فرا دهید، خواهید شنید از مدینه و کربلا و کوفه و شام ز لبان گهربار امیرالمومنین (ع)، سالار شهیدان اباعبدالله الحسین (ع)،عقیله بنی هاشم زینب کبری (س) قهرمان بی همتای کربلا و زهرای سه ســـــاله بی بی رقیه (س) و یا در زمزمه های اهل مناجات شهر خودمان از تمام ذرات عرش و فرش و کل کائنات و هستی یک نغمه به گوش می رسد و همه یک ترانه دلربا را زمزمه می کنند. همه فریاد می زنند:

مهـــــــــــدی بیا، مهــــــــدی بیا، مهـــــــــدی بیا

 

 

 

 

حلول ماه حج  وطاعت ماه مبارک ذالحجه بر تمامی شیعیان و

 محبین اهل بیت (علیهما سلام) مبارک باد

این ماه از ماههای بسیار شریف سالمی باشد. هنگامیکه این ماه شریف آغاز می شد تمامی اصحاب صالح رسول خدا (ص) به عبادت اهتمام زیادی می نمودند. دهه اول این ماه بزرگ از روزهای مهم سال است و در اوج فضیلت و برکت قرار دارد. از رسول خدا (ص) روایت است که اعمال خیر و عبادت در هیچ روزهایی محبوب تر از این روزها در نزد خداوند متعال نیست. برای این دهه اعمالی سفارش شده که مهمترین آنها به شرح زیر است:

1)               روزه گرفتن 9 (نُه) روز ابتدای این دهه مبارکه، که ثواب روزه تمام عمر را دارد.

2)       خواندن دورکعت بین نماز مغرب و عشاء در تمام شبهای این دهه که نحوه خواندن آن به این شکل است که در هر رکعت بعد از حمد یک مرتبه سوره توحید و یک مرتبه آیه شریفه:

«وَ واعَدنا مُوسی ثَلاثینَ لَیلَهً وَ اَتمَمناها  بِعَشرٍ فَتَمَّ میقاتُ رَبِّه ِ اَربَعینَ لَیلَه  ً وَ قالَ مُوسی لِاَخیه ِهرُونَ اخلُفنی فِی قَومِی وَ اَصلِح وَ لا تَتَّبِع سَبیلَ المُفسِدینَ.»

از مواهب خواندن ای نماز این است که خواننده این نماز در ثواب عمل حج حجاج شریک می گردد.

التماس دعا

" بزم عشق (ع) "

تو بزم عشق و عاشقی مهدی (عج) یه دونس به خدا

تو آسمون قلب من مهدی (عج) یه دونس به خدا

چشمای خون آلود من گیر بهونس به خدا

تو آسمون قلب من مهدی (عج) یه دونس به خدا

مهدی (عج) امام مهربان زهره پاک آسمان

جهان و عالم همه رو صاحبه او با دل و جان

بازم می خوام بگم بگم داد بزنم صدا کنم

بگم که ای اهل صفا

اهل صفا، اهل وفا

تو بزم عشق و عاشقی مهدی (عج) یه دونس به خدا

تو آسمون قلب من مهدی (عج) یه دونس به خدا

چشمای خون آلود من گیر بهونس به خدا

تو آسمون قلب من مهدی (عج) یه دونس به خدا

مهدی (عج) آخر الزمان تویی امام انس و جان

ز دوریت پریشونم امام خوب عرشیان

شنیدن صدای تو برام شده یه آرزو

چیکار کنم دوست دارم صاحب پاک فرشیان

به جون پاک فاطمه (س) به اسم اعظم خدا (جلَّ جلاله)

بازم می خوام گریه کنم بگم بیا بیا بیا

بگم به گوش آدما مردم بی عشق و صفا

تو بزم عشق و عاشقی مهدی (عج) یه دونس به خدا

تو آسمون قلب من مهدی (عج) یه دونس به خدا

چشمای خون آلود من گیر بهونس به خدا

تو آسمون قلب من مهدی (عج) یه دونس به خدا

عبدالزهراء (س)

۱۳۸۳/1/۱۰

 

 

 

 

شهادت مظلومانه و جانسوز ابن الرضا (ع) حضرت جواد الائمه امام محمدتقی (ع ) را به محضر مبارک حضرت بقیه الله الاعظم حجه ابن الحسن امام زمان (ع) و عموم شیعیان و محبین آل الله تسلیت عرض می نمایم.

شناخت مختصرى از زندگانى امام جواد (ع)

امام نهم كه نامش «محمد» و كنيه‏اش «ابو جعفر» و لقب او «تقى» و «جواد» است، در ماه رمضان سال 195 ه'. ق در شهر «مدينه» ديده به جهان گشود.(1)........

ادامه نوشته

«عشق(ع)»

دلم عاشق عاشقی است

عشق (ع) رمز لایتناهی میان عاشق و معشوق

و قلب من

خانقاهی بی درویش

و تنها مطرب دف نوازی که

یـــــــــا علـــــــــی (ع) می گوید

عبدالزهراء (س)

۱۳۸۲/3/۱۰

 

 

غزل

در قالب مثنوی غزل می گویم

ذکر گل یاس از ازل می گویم

بر شاخه یاس چون که عباس(ع) شکفت

مجنون شدم و فاش هزل می گویم

 

دایره عشق

در دایره عشق حسین (ع) است مدار

در راس جهان عشق جان است و بهار

گر گوشه چشمی زکرم باز کند

عالم زده در سوی نگاهش به کنار